Ανέκαθεν ο χώρος της φροντιστηριακής εκπαίδευσης έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από τους μαθητές, τους υποψηφίους – των Εισαγωγικών, των Πανελληνίων και των Πανελλαδικών πλέον Εξετάσεων – και τις οικογένειές τους επειδή συνέδεαν άρρηκτα τους δασκάλους φροντιστές με μια καθοριστική περίοδο της ζωής τους, αυτή που περιείχε πολύ κόπο, πολύ προσωπικό διάβασμα, πολλή αγωνία. Γιατί, ανεξάρτητα από το πόσο έχεις προετοιμαστεί, οι Εξετάσεις δεν παύουν να είναι μια δοκιμασία, όχι μόνο πνευματική αλλά και ψυχική. Μετράς τις δυνάμεις σου, αξιολογείς τις αντοχές σου, ελέγχεις τις αντιστάσεις σου. Και βέβαια όχι μόνο τις δικές σου αλλά και των ανθρώπων που σε πλαισιώνουν, του οικογενειακού και φιλικού σου περίγυρου και φυσικά των ανθρώπων που σε προετοιμάζουν για τις κρίσιμες ημέρες των Εξετάσεων.
Για αυτό τον λόγο – και όχι μόνο βέβαια – λαμπροί επιστήμονες και σπουδαίοι δάσκαλοι διέπρεψαν στον φροντιστηριακό χώρο, αφήνοντας το δικό τους αποτύπωμα στη φροντιστηριακή ιστορία του τόπου μας.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε την αξία των τωρινών, των σύγχρονων δασκάλων- και ο καθένας από εμάς γνωρίζει αρκετούς -ας σταθούμε σε παλαιότερα ονόματα του αστικού κέντρου της Αθήνας, τότε που η οδός Σόλωνος, η οδός Ακαδημίας και η Πλατεία Κάνιγγος ήταν χώροι αποκλειστικά αφιερωμένοι στη φροντιστηριακή εκπαίδευση, τόποι που έσφυζαν από ζωή. Με το σχόλασμα, το βράδυ, οι δρόμοι πλημμύριζαν από παιδιά, η κυκλοφορία σταματούσε, τα αυτοκίνητα έκοβαν ταχύτητα για να επιτρέπουν στις εκατοντάδες των μαθητών να περνούν ανεμπόδιστα στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Τις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα μεσουράνησαν μεγάλοι φροντιστές, όπως ο Γιάννης Μαντάς, ο Σπύρος Κανέλλος, ο Βάσος Σαββαΐδης , συνεργάτες του οποίου υπήρξαν οι δημιουργοί του φροντιστηριακού οργανισμού ΣΠΟΥΔΗ, ο Ανδρέας Μπελεζίνης ο Ερρίκος Παπατριανταφύλλου – όλοι πρόσωπα που τα ονόματά τους αποτέλεσαν και τον διακριτικό τίτλο του φροντιστηρίου τους- αποδεικνύοντας τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα της φροντιστηριακής εκπαίδευσης αλλά και το μέγεθος, την εμβέλεια της επιρροής αυτών των χαρισματικών δασκάλων-
Αυτοί οι άνθρωποι δίδασκαν σε εξηνταμελείς και πλέον ομάδες, σε μεγάλες αίθουσες, σχεδόν αμφιθεατρικές και ήταν πραγματικά σαν να «άνοιγαν» το κεφάλι των μαθητών τους, τους εμφύτευαν γνώσεις και ιδέες, τρόπους αντίληψης και σκέψης, στοιχεία που οι μαθητές τους αξιοποιούσαν δημιουργικά στην επιστημονική και επαγγελματική τους πορεία.
Αυτοί οι μαθητές παρακολουθούσαν με δέος τους δασκάλους τους, τους θαύμαζαν, ενώ συχνά οραματίζονταν τον εαυτό τους στη θέση τους. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο που αυτοί οι σπουδαίοι δάσκαλοι διαδραμάτισαν και άλλους ρόλους στην κοινωνία. Ο Ανδρέας Μπελεζίνης υπήρξε μεγάλος φροντιστής και συνάμα σημαντικός λόγιος, άνθρωπος των γραμμάτων με σπουδαία δραστηριότητα στον χώρο της λογοτεχνίας. Ένας άλλος γνωστός δάσκαλος, ο Λαοκράτης Βάσσης, ανέπτυξε ανάλογη δραστηριότητα με πλήθος δημοσιευμένων έργων, ενώ συνέδεσε το όνομά του με αξιοσημείωτη πολιτική δράση. Και για να μην αδικήσουμε τους θετικούς επιστήμονες, πόσοι δεν λάτρεψαν τον Κώστα Μανωλκίδη, τον άνθρωπο που συνέδεσε το όνομά του με ένα από τα μεγαλύτερα φροντιστήρια της Αθήνας, όχι μόνο για τη διδακτική του δεινότητα αλλά και για τις παρεμβάσεις του σε κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα.
Η φροντιστηριακή εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει γράψει και συνεχίζει να γράφει σπουδαίες σελίδες ιστορίας. Αντιπροσωπεύεται από ανθρώπους που έχουν το θάρρος και την τόλμη να αναμετρώνται με την επαγγελματική αβεβαιότητα και να διέρχονται από τις συμπληγάδες της καθημερινής και διαρκούς αξιολόγησης. Δεν είναι καθόλου εύκολο να διατηρείς ένα σύγχρονο και ποιοτικό φροντιστήριο, με διάρκεια στον χρόνο, που θα προετοιμάζει με σοβαρότητα και συνέπεια Υποψηφίους για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Αξίζει λοιπόν να αποδίδουμε στους ανθρώπους αυτούς την τιμή και την εκτίμηση που τους πρέπει.
Έφη Ριζά – Σκύφα, Φιλόλογος
