Πολύ συχνά πλέον, στις καθημερινές συζητήσεις, ακούμε ανθρώπους να τοποθετούνται κατά της τηλεργασίας, της καινούργιας εκδοχής, δηλαδή της εξ αποστάσεως, παραγωγικής δραστηριότητας, επισημαίνοντας ότι αποτελεί τη νέα μορφή απειλής αλλά και δουλείας για τους εργαζόμενους. «Οδεύουμε προς έναν νέο εργασιακό Μεσαίωνα» υποστηρίζουν.
Προφανώς και υπάρχει βάση σε αυτή την αγωνία. Ο καθένας αντιλαμβάνεται εύκολα ότι στην τηλεργασία, πρώτα απ’ όλα, ελλοχεύει ο κίνδυνος της εργασιακής εκμετάλλευσης. Εργαζόμενοι χωρίς καθορισμένο ωράριο, on fire ανά πάσα στιγμή ώστε να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στις απαιτήσεις των διεκδικητικών εργοδοτών τους. ανασφάλιστοι, χαμηλόμισθοι, που τρέμουν και αγωνιούν γιατί νιώθουν να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους η λαιμητόμος της απόλυσης.
Επιπλέον ο τηλεργαζόμενος, συνήθως, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, ζει για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε τέσσερις τοίχους, αποκομμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο, μερικές φορές μάλιστα ακόμα και από το άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον. Προσηλωμένος σε μια οθόνη χάνει την επαφή με οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του, δεν επικοινωνεί ουσιαστικά με κανέναν παρά μόνο … με το πληκτρολόγιό του.
Ωστόσο υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, όπως συμβαίνει εξάλλου με πολλά πράγματα. Ένα νεαρό ζευγάρι δήλωνε σε έρευνα που έκανε γνωστή εφημερίδα ότι αποφάσισε να εγκαταλείψει την Αθήνα και να εγκατασταθεί μόνιμα σε ένα νησί του Αιγαίου, από το οποίο καταγόταν, ακριβώς επειδή η δουλειά τους μπορούσε πλέον να γίνεται εξ αποστάσεως.
«Η ποιότητα της ζωής μας στο νησί δεν συγκρίνεται με αυτήν της Αθήνας» δήλωσαν στον δημοσιογράφο που έκανε την επιτόπια έρευνα. «Ζούμε σε απόλυτη επαφή με τη φύση, τα παιδιά μας μεγαλώνουν στην εξοχή, είμαστε πολύ ήρεμοι, δεν μας κατατρέχει πια το άγχος της μετακίνησης, δεν αγωνιούμε αν θα φτάσουμε εγκαίρως στο γραφείο ή πού θα αφήσουμε τα παιδιά επειδή ανέβασαν πυρετό. Η εγκατάστασή μας στο νησί είναι ένα βήμα που δεν θα το κάναμε εάν δεν είχαμε την ευχέρεια να εργαζόμαστε από απόσταση».
Φυσικά τόνισαν ότι έχουν δημιουργήσει ασφαλιστικές δικλίδες. Αναλαμβάνουν δουλειές που μπορούν να διεκπεραιώσουν με άνεση, δεν υπερβαίνουν το καθορισμένο ωράριο εργασίας, κλείνουν τον υπολογιστή τους όταν λήγει ο χρόνος εργασίας και προσπαθούν να χαρούν τη ζωή τους.
Είναι ωστόσο προφανές ότι χρειάζεται τόλμη και πολλά αποθέματα ψυχικής δύναμης για να αντισταθεί κανείς στους πειρασμούς της Τεχνολογίας και να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στην πραγματική ζωή που βρίσκεται εκεί έξω, στους ανθρώπους, στα λουλούδια, στα ποτάμια…
Έφη Ριζά – Σκύφα, Φιλόλογος
